Aargh! Op dit moment, het is een beetje onhandig… Op hetzelfde moment is alles gewoon zoals het hoort.
Vreemde paradox it daar, maar ik krijg het busje uiteindelijk: het gevoel te voelen met volledig vertrouwen te voelen crappy. Om te weten dat wat ik voel moeten worden gevoeld. Naar de fase van motighet die ik ben, moet bestaan. Toegeven het voor mezelf, worden in het totdat het zal voorbij gaan zelf, eerder dan proberen te ontsnappen van het ongemak via verschillende escape gedrag.
De ervaring van de paradox wordt nog versterkt door dat ik zo dankbaar ben. Mijn leven is goed. De tegenslagen die ik ervaar is dat burp in de ruimte. Nooit eerder heb ik in staat geweest om te genieten en waarderen de schoonheid in mijn leven zo veel als ik kan nu.
Maar-ik ben niet nu revel in geluk, maar in ellende-ellende:-).
Het is verbazingwekkend, het is afschuwelijk: mijn kinderen zijn gegroeid tot en links startpagina. Voor echt. Ik ben volkomen duidelijk dat een tijdperk voorbij is en een nieuwe begint. De realisatie wordt jarring kristalhelder nu als laatste man heeft verlaten weinig Grebbestad voor studies in Uppsala. De. Heeft. Verplaatst. Gegaan. Dag. Zo lang, en bedankt voor alle vissen (citaten uit the Hitchhiker's guide to the Galaxy)
Het gevoel is zo alomtegenwoordig. Nu dat Luke, die het laatst uit, was gegaan, was het alsof zijn zet ook ingeschakeld het die voelde ik me rond de broers en zussen vluchtte voor zijn aangezicht. Alsof hun bewegingen niet helemaal geregistreerd in mijn emotionele leven, want er een jongen was in het nest blijven. Nu hebben alle verplaatst naar steden ver weg. Het is onwaarschijnlijk dat een van mijn kinderen terugkeren om het dagelijks leven in Grebbestad op een aanzienlijke hoeveelheid tijd. Als ooit.
En dat besef begint te sijpelen. Nu is het mij en mijn leven. Ik ben niet meer in de stand-by staat. Natuurlijk bestaan ik voor hen als ze me nodig hebt, maar niet op dezelfde manier als wanneer zij hier leefden.
Het maakt de jätteont. Het snijdt diep door alle inventaris van mijn persoonlijkheid. Wie ben ik nu? Waar moet ik mijn mama radar direct? Moet ik nog een mama-radar ingeschakeld? Is het mogelijk om het in stand-by, misschien?
Het is ongelooflijk geweldig. Wow! Ze hebben het gedaan! Ze vliegen nu, iedereen! Ze zijn hun eigen nu; weelderige, bevoegde, sterke. Ik ben trots op dus ik barstte, en oneindig dankbaar aan het dagelijks leven hebben gedeeld met hen voor zoveel jaren. Dat ik veel geleerd dankzij hen < 3! Veel geluk prachtige kinderen! Ga voor het!
—
En zo was dit te uit te springen in het diepe water. Niets kan worden eenvoudig of eenvoudig. Of dus ik heb de verkeerde gekozen. Er is een breed scala aan moeilijke omstandigheden. Anyway, ik zal niet blijven op mariene biologische lijn van de Volkshogeschool. Uitputting weer toegeslagen in volle kracht. Het is alsof een onzichtbare kracht omvallen me zodra ik opgestapeld in veel te snel. Of in de verkeerde richting. BAM! Dus liegen ik er weer. Kan niet denken aan een heldere geest, niet besluiten of vooruit te plannen.
Op dit ogenblik ik hangen in een totale vacuüm. Op alle niveaus. Financieel, professioneel, geestelijk, emotioneel. Het vreemde ding is dat het me niet schrikken. Ik "moet" worden bezorgd, onrustige. Ten minste. In plaats daarvan ik voel me vrij. Bevrijd.
Ik neem dus nu de nieuwe tag. Rust. Sleep de nieuwe draden. Het formuleren van nieuwe visies. Opening nieuwe ochtend lucht.
En blijven genieten van de archipelagist < 3
Lämna ett svar