Mijn lichaam messes met mij. Kwaad, slecht.
In de rug, in de polsen, in de eierstokken.
Moe, moe.
Droger is krap.
Oke dan, rusten ik.
Maar ik blijf jtplim naar voren.
De boten zullen uit het water.
De auto moet worden gewassen.
Vrienden te ontmoeten.
Leven moet worden geleefd.
Niet een zombie winter, bedankt.
Niet een kluizenaar winter.
Skitsjukdom, die mij zo vaak beperkt.
Dat maakt me gevoel waardeloos.
Moet er genoeg nu.
Het maakt niet uit hoe moeilijk het is.
Leven WINT.
Over en weer.
Nooit opgeven.
Lämna ett svar